جوانی سن خاصی است و باید با روش های خاصی به جوانان کمک کنیم تا بتوانند آنگونه که می خواهند در معرض دیده شدن قرار گیرند.

به گزارش تيترآزاد به نقل از گل رامیان، جوانی سن خاصی است. سن بحران، سن هیجان، سن رشد همه جانبه، سن هویت یابی، سن هنجار گزینی، سن ارزشمندی، سن پیروی از مدل های فرهنگی خاص و یا خدای ناکرده سن عضویت در خرده فرهنگ های معارض، سن تکوین شخصیت، سن کمال طلبی و حقیقت جویی، سن خطا وآزمایش ها، سن خطر پذیری، سن جنون ودیوانگی (به دیوانه گفتند برو که جوان می آید) و ،سن انتخابهای مهم زندگی، سن شجاعت و بیباکی و.....
بالاخره سن دیده شدن و مقبولیت اجتماعی یافتن است. باید با روش های خاصی به جوانان کمک کنیم تا بتوانند آنگونه که می خواهند در معرض دیده شدن قرار گیرند.
میبایست شرایطی را فراهم نماییم ، تا ضمن شکوفائی استعداد های جوانان مان، آنان در عرصه های متنوع هنری، ورزشی، علمی و پژوهشی و....دیده شوند.
هر جوانی متناسب با توانمندی ذاتی خویش در زمینه های خاصی برجسته میشود که مسؤلان موظف اند در آن زمینه فرصت دیده شدن را برای جوانان فراهم نمایند باید میادین ورزشی و نمایشگاهها، نگار خانه ها، آزمایشگاهها، سالن های سینما وتئاتر، جولان گاه جوانان شوند و درخشش آنان در انواع جشنواره ها، سیمینار ها، نمایشگاه ها، فستیوال ها وهمایش ها و...به رخ کشیده شود و با اعطای انواع جوایز از زحمات آنان تقدیر و تشکر شود ضمن اینکه به بهانه های مختلف باید جوانان را تشویق کرد.
میبایست در برخی مواقع به آنان فرصت اشتباه کردن را هم داد تا بتوانند با بازیابی خویش آنها را جبران کنند. تحمل جوان و مدارا با او مورد تأکید بزرگان دین می باشد که اگر چنین نکنیم زمینه گمراهی و بدبختی آنان را فراهم ساختیم.
اگر به او فرصت دیده شدن را ندهیم متاسفانه او را در جاهایی که نباید ببینیم خواهیم دید.
«جعفر بای» جامعه شناس و محقق آسیب های اجتماعی
انتهای پیام/