امام سجاد عليه السّلام فرمود: هر گاه چشم شخص مؤمنى براى شهادت امام حسين به قدرى پر از اشك شود كه به گونه هایش بچكد، خدا او را برای همیشه در غرفه هاى بهشتی جاى خواهد داد.
به گزارش تیتر آزاد، از اهل بیت علیهم السلام در باره فضیلت و ثواب عزاداری و گریه برای امام حسین و نیز دیگر امامان مظلوم و شهید علیهم السلام روایات متعددی نقل شده است که در زیر گزیده ای از آنها را از نظر می گذرانید:
ـ امام حسين عليه السّلام فرمود: هيچ بندهاى نيست كه چشمانش براى ما يك قطره اشك بريزند يا پر از اشك شوند مگر اينكه خداوند وى را در بهشت جاى خواهد داد. (مجالس مفید و امالی شیخ طوسی)
□
ـ امام سجاد عليه السّلام فرمود: هر گاه چشم شخص مؤمنى براى شهادت امام حسين به قدرى پر از اشك شود كه به گونه هایش بچكد، خدا او را برای همیشه در غرفه هاى بهشتی جاى خواهد داد. هر شخص مؤمنى كه چشمش براى اذيت هایى كه در دنيا از جانب دشمنان مان به ما رسيده به اندازه ای پر از اشك شود كه به گونه هاى وى برسد، خدا او را در جايگاه صداقت در بهشت جاى خواهد داد. (تفسیر قمی)
□
ـ امام صادق عليه السّلام فرمود: هر جزع و فزع و گريه اى مكروه است غير از جزع و گريه براى امام حسين عليه السّلام. (امالى شيخ طوسی)
□
ـ امام صادق عليه السّلام فرمود: امام حسين ـ عليه السّلام ـ نزد پروردگار است و به لشكرگاه و مقبره خود و شهيدانى كه نزديك آن حضرت مدفونند و زوار خويش نظر رحمت مىكند. امام حسين نام زوار و نام پدران آنان و مقام و منزلتى كه نزد خدا دارند را از شما كه نام فرزند خود را مي دانيد، بهتر مي شناسد. آن بزرگوار هر كسى را كه برايش گريه كند مىبيند و برايش طلب مغفرت مي نمايد. امام حسين مي فرمايد: اگر زائر من بداند كه خدا چه پاداشی برايش مهيا نموده است، خوشحالى وى از گريه و زارى او بيشتر خواهد شد. هنگامى كه زائر آن حضرت از زيارت برمي گردد هيچ گناهى نخواهد داشت. (امالی طوسی ص 34)
□
ـ امام صادق عليه السّلام فرمود: كسى كه نام ما نزد او برده شود و چشمانش گريان گردد، خدا آتش جهنم را بر صورت وی حرام خواهد كرد. (کامل الزیارات)
□
ـ امام صادق عليه السّلام فرمود: نفس كشيدن با غم و اندوه براى مظلوميت ما خاندان، تسبيح گفتن براى خدا، و غمگین بودن براى ما عبادت، و پنهان داشتن اسرار ما جهاد در راه خدا است، سپس فرمود: واجب است كه اين حديث را با طلا بنويسند.(مجالس مفید و امالی شیخ طوسی)
□
ابن خارجه می گوید: ما نزد امام جعفر صادق عليه السّلام بوديم و نامى از امام حسين عليه السّلام برده شد، امام صادق گريان شد و ما هم گريستيم. سپس آن بزرگوار فرمود: امام حسين فرموده: من كشته اشك هستم، هيچ مؤمنى به یاد من نمى افتد مگر اينكه گريان خواهد شد. (كامل الزيارات)
□
ـ مسمع كردين روایت می کند: امام جعفر صادق عليه السّلام به من فرمود: تو اهل عراق هستى، آيا به زيارت قبر امام حسين مي روى؟ گفتم: نه زيرا من مردى مشهور از اهل بصره هستم، نزد ما گروهى هستند كه طرفدار خليفه مي باشند. دشمنان ما كه ناصبىها و اهل قبایل و دیگران هستند زيادند. من از اينكه شكايت مرا به خليفه بكنند و ضررى به من برسانند در امان نيستم.
امام صادق فرمود: آيا مصيبت امام حسين را به خاطر نمى آورى؟ گفتم: بله. فرمود: از مصيبت آن حضرت ناراحت مي شوى؟ گفتم: آرى، به خدا قسم به قدرى حال گريه به من دست مي دهد كه اهل و عيالم اثر آن را بر من مشاهده مي كنند و من به نحوى از غذا خوردن بيزار مي شوم كه اثر آن در صورتم معلوم مي گردد.
امام صادق فرمود: خدا اشك هاى تو را رحمت كند، بدان كه تو در رديف افرادى خواهى بود كه براى مصيبت ما جزع و فزع مي كنند، براى ترس ما می ترسند و براى امنيت ما ايمن خواهند بود. تو به زودى در هنگام مردن خود خواهى ديد كه پدرانم نزد تو حاضر مي شوند و توصيه تو را به فرشته مرگ مي کنند، بشاراتى به تو خواهند داد كه قبل از مرگ چشم تو روشن خواهد شد و فرشته مرگ در آن هنگام از مادری که نسبت به فرزند خود مهربان است، با تو مهربان تر خواهد بود.
مسمع مي گويد: سپس امام صادق گريان شد و من هم گريان شدم آن گاه آن حضرت فرمود: سپاس مخصوص آن خدایى است كه ما را با رحمت خود، بر خلق خويش فضيلت و برترى داد و رحمت خود را به ما اهل بيت اختصاص داد. اى مسمع، از آن زمان كه اميرالمؤمنين على ـ علیه السلام ـ شهيد شده است، زمين و آسمان براى ما گريه مي کنند و ملائكه بیشتر براى ما گريه كردند. گريه ملائكه براى ما، از آن هنگام كه مردان ما شهيد شدند، خاتمه نيافته است. هيچ شخصى بر مصائب ما گريه نمي كند مگر اينكه قبل از ريزش اشك چشمش خدا او را مى آمرزد، هنگامى كه اشك وى بر گونه هاى صورتش جارى شود، اگر يك قطره از آن در آتش جهنم بچكد به نحوى حرارت آن را خاموش مي كند كه حرارتى باقی نخواهد ماند.
كسى كه دلش براى ما بسوزد، در هنگام جان دادن به قدرى خوشحال مي شود كه تا وقتى نزد حوض كوثر بر ما وارد شود، آن خوشحالى در قلبش خواهد بود. حوض كوثر از ورود او براى محبتى كه به ما دارد خوشحال مىشود و به قدرى از انواع و اقسام غذا به وى مي دهد كه دوست ندارد از آنجا خارج شود.
اى مسمع! كسى كه يك شربت آب حوض كوثر را بياشامد، بعد از آن هرگز تشنه نخواهد شد و مشقتى نخواهد ديد. آب كوثر داراى خنكى كافور، بوى مشك، طعم زنجبيل، شيرينتر از عسل، نرمتر از كره، صافتر از اشك، خوشبوتر از عنبر است. از چشمه تسنيم خارج مىشود و از نهرهاى بهشت عبور مي كند و بر درّ و ياقوت جارى مي گردد. تعداد پياله هایى كه در ميان حوض كوثر است از تعداد ستارگان بيشتر مي باشد. بوى حوض كوثر از هزار سال راه به مشام مي رسد، پياله هاى آن از طلا و نقره و گوهرهاى رنگارنگ است. تمام بوهاى خوش را به مشام کسی که آن را می آشامد مي رساند. کسی که آب كوثر را می نوشد مي گويد: كاش من همين جا مي ماندم و عوض و بدلى انتخاب نمى كردم و از اينجا به جاى ديگرى نمي رفتم.
اى مسمع! بدان كه از آن حوض سيراب خواهى شد. هيچ چشمى براى ما گريان نمى شود مگر اينكه با نظر كردن به حوض كوثر شاد خواهد شد. هر كس كه محب ما باشد از آب كوثر مى آشامد.
□
ـ امام رضا عليه السّلام فرمود: هر گاه ماه محرم فرا مي رسيد پدرم خندان نبود و تا ده روز از محرم، غم و اندوه بر پدرم غالب بود. هنگامى كه روز عاشورا فرا مي رسيد روز مصيبت و حزن و گريه پدرم بود و مي فرمود: اين همان روزى است كه امام حسين ـ صلوات اللّه عليه ـ در آن شهيد شد. (امالی صدوق)
□
ـ امام رضا عليه السّلام فرمود: كسى كه روز عاشورا به دنبال كارى نرود، خدا حاجتهاى دنيا و آخرت او را روا خواهد كرد. كسى كه روز عاشورا روز مصيبت و حزن و گريه او باشد، خدا روز قيامت را روز سرور و خوشحالى وى قرار خواهد داد و چشم او در بهشت به ما روشن خواهد شد. كسى كه روز عاشورا را روز خير و بركت قرار دهد و در آن روز چيزى براى منزل خود ذخيره كند بركتى در آن نخواهد بود و روز قيامت با يزيد و عبيد اللّه ابن زياد و عمر بن سعد لعنة اللّه عليهم در قعر دوزخ محشور خواهد شد. (امالی صدوق)
□
ـ ريان بن شبيب روایت مىكند: من در روز اول محرم به حضور امام على بن موسى الرضا عليه السّلام مشرف شدم. امام به من فرمود: ماه محرم ماهى است كه در گذشته ها مردم زمان جاهليت آن را محترم مى شمردند و ظلم و جنگ را در آن حرام مى دانستند. ولى اين امت احترام اين ماه را و احترام پيامبر خدا را نشناختند. در اين ماه ذريه پيامبر خود را كشتند، زنان او را اسير نمودند و اموال او را به يغما بردند، خدا هرگز آنان را نيامرزد.
اى پسر شبيب! اگر خواستى براى چيزى گريه كنى، براى امام حسين گريه كن! زيرا آن مظلوم همان طور که كه گوسفند ذبح مى شود، ذبح شد و تعداد هجده نفر از مردان اهل بيتش با او شهيد شدند كه در زمين شبيه و نظيرى نداشتند. آسمان هاى هفت گانه و تمام زمين در عزايش گريان شدند. تعداد چهار هزار ملك براى يارى كردن امام حسين بر زمين نازل شدند، ولى او را كشته ديدند. آنان در حالى كه ژوليده مو و غبار آلودند، تا قيام حضرت قائم عليه السّلام نزد قبر امام حسين خواهند بود. آن ملائكه از انصار حضرت قائم هستند. شعار آنان اين است: «يا لثارات الحسين» يعنى اى طلب كنندگان خون حسين!
اى پسر شبيب! پدرم از پدرش و او از جد خود برايم فرمود: هنگامى كه جدم حسين عليه السّلام كشته شد، آسمان خون و خاك قرمز فرو ريخت. اى پسر شبيب! اگر به اندازه ای براى امام حسين گريه كنى كه اشكت بر گونه هاى صورتت بچكد، خداوند گناهان تو را چه کوچک و چه بزرگ، چه کم و چه زیاد مى آمرزد.
اى پسر شبيب! اگر از اينكه خدا را ملاقات كنى و گناهى نداشته باشى خوشحال می شوی، امام حسين عليه السّلام را زيارت كن! اى پسر شبيب! اگر دوست داری در آن غرفه اى كه در بهشت بنا شده، همراه پيغمبر خدا صلّى اللّه عليه و آله باشى، قاتلان امام حسين را لعنت كن!
اى پسر شبيب! اگر دوست دارى ثواب افرادى را داشته باشى كه با امام حسين شهيد شدند، هرگاه آن حضرت را به یاد می آوری بگو: «يا ليتَني كُنتُ مَعَهُم فَأَفُوز فَوزاً عَظيماً» يعنى اى كاش من هم با شهداى كربلا بودم تا رستگارى بزرگى نصيبم مي شد.
اى پسر شبيب! اگر دوست دارى در درجات عالى بهشت با ما باشى، با غم و اندوه ما محزون و با شادی ما خوشحال شوی، بر تو واجب است كه ولايت ما را بپذیری، زيرا اگر مردى سنگى را دوست داشته باشد، خدا او را در روز قيامت با آن سنگ محشور خواهد نمود. (امالی صدوق)
□
ـ امام رضا عليه السّلام فرمود: كسى كه ياد آور مصيبت ما شود و براى ستم هایى كه در حق ما شده گريه كند، درجه وى فرداى قيامت نظير درجه ما خواهد بود. كسى كه متذكر مصيبت ما گردد و گريان شود و ديگران را هم گريان كند، چشم وى در آن روزى كه همه چشم ها گريانند گريان نخواهد بود. اگر كسى در مجلسى بنشيند كه امر دين ما خاندان در آن زنده و تقويت شود، قلب او در آن روزى كه همه قلبها مى ميرند نخواهد مرد. (امالی صدوق)
(منبع: بحار الانوار ج 44)/ مشرق
انتهای پیام/
