در فرهنگ و ادبیات ما نی را با ناله هاش میشناسیم، اما همیشه ناله و شکایت نمی کند، گاهی هم سکوت می کنند و متحد می شوند تا بوریا شوند و همسازی باشد در جریان زندگی مردم و این هسازی وقتی اراده ای می شود برای سردادن سرود تلاش های 50 سالۀ یک مرد، آنجا نیز حکایتی شنیدنی دارد.

به گزارش تيترآزاد به نقل از قابوس نامه ، سید منصور نظری مهربانی تنها متحد کننده گیاهان نی در گنبدکاووس است که به حرفه آن حصیربافی می گویند. پدرش 70 سال و خودش 50 سال به این حرفه مشغول هستند، سه نفر از پسرانش نیز از میراث جاودان پدری بی بهره نماندند و به این کار مشغول هستند تا عَلَمی که پدر بزرگشان برداشته است بر زمین نماند.

او را در شهر به حصیر بافی موسوی می شناسند البته تنها شهر نیست و حصیرهای بافته شده در کارگاه موسوی به شهرهای اصفهان، کرمان و نقاط دیگر کشور نیز رهسپار شده است.
اولین مرحله جمع آوری نی هاست بعد هم وقتی جمع آوری شد ،پوستهای آنها را می کنند تا برای متحد شدن آماده شوند و در اندازه های مختلف تولید شود.

افراد زیادی در این مسیر درگیر کار می شوند بطوری که سید منصور نظری می گوید: هنگام جمع آوری نی که 6 ماه طول می کشد، 30 نفر اشتغال زایی می شود و هنگامی هم که به بافندگی می رسد هر چقدر که چوب داشته باشیم، خانواده ها مشغول می شوند و به طور میانگین در بافندگی 10 تا 15 خانوار به بافندگی مشغول هستند.

عدم حمایت سد راه صادرات
او با اشاره به اینکه تبلیغات این صنایع کم است، می افزاید: این کار نه خراب می شود و نه از بین می رود، اگر برای صادرات حمایت شود، می توان به عنوان یک حرفه در استان روی آن سرمایه گذاری کرد.

مطلب او تنها یک پیش بینی بدون تفکر نیست چون تقاضاهایی از ابوظبی نیز برای بوریاهای موسوی شده است اما توان برآورده کردن میزان تقاضا برای آنها میسر نیست.
نظری در ادامه بیان می کند که من از سال 50 شروع به فعالیت کرده ام و اگر زمینی در اختیار ما قرار بگیرد تا این حرفه گسترش داده شود، می توانیم تا 100 نفر نیز اشتغال زایی داشته باشیم.

این تولید کننده حصیر ادامه می دهد: اشتغال در این کار نیاز به حضور ندارد و خانواده ها می توانند در خانه این کار را انجام دهند و خرج خود را در بیاورند، در حال حاضر نیز حدودا 20 نفر در زندان به بافندگی این حصیرها مشغول هستند.
او یادآور می شود: این حرفه اگر حمایت شود و برای کشورهای عربی صادرات شود، استقبال زیادی از آن خواهد شد. حصیر بیشتر به عنوان عایق استفاده می شود که مانع سرما و گرما، گرد و خاک، حشرات می شود و از نظر معماری زیست بوم و استفاده از مصالح بومی در ساختمان دی اکسید کربن کمتری سوخته خواهد شد و درجه کیفیت ساختمانها بالا خواهد رفت.
سید منصور نظری مهربانی می گوید: چند وقت پیش طرحی برای گسترش فعالیت ها به یکی از مسئولین دولتی بردم ولی اتفاقی نیفتاد،حالا با وامی که بسیج به من تخصیص داده است، توانسته ام گوشه ای از فعالیتهای خود را گسترش دهم.



انتهای پیام/